"Wszystkie imiona" czyta się fantastycznie (na pewno spora w tym zasługa tłumacza - E. Milewska). Książka jest napisana cudownie, niczym gawęda czy bajka. Klimat stworzony przez autora momentami przypominał mi Kafkę.

Autor porusza kilka ważnych i ciekawych spraw, m.in. małżeństwo, śmierć, opinie przemycane w tekście są ciekawe, zmuszające do zastanowienia. Cała książka zmusza do pewnych przemyśleń. Niektórzy twierdzą, że to najlepsza pozycja noblisty. Jednak lektura "Wszystkich imion" mojego życia nie zmieniła. Daleko jej do tego. Spodziewałem się więcej.

Po przeczytaniu czuję cały czas pewnego rodzaju niedosyt. Brakuje "wisienki na torcie". Mimo to bardzo gorąco polecam. Mnie zachęciła do zgłębienia kolejnych utworów Saramago.