Czytelnik, który przeczytał sporo dobrych książek, się wynudzi. Bohater sztampowy, ciągle popełnia błędy, których konsekwencje od razu można przewidzieć. Ponoć jest to autobiografia, więc aż smutno pomyśleć, że ten człowiek naprawdę odwalał takie głupoty. Wspomaganie talibów? Rili? Tłumaczenie ekstremistów, że nie są ekstremistami, bo modlą się (uwaga!) nie o stałych porach, tylko o różnych? Naprawdę? I te ciągłe pierdoły à la Coelho. Spokojnie można by skrócić całość o połowę bez większych strat w fabule.

Generalnie „Shantaram” da się streścić tak: pseudomądrość, Karla, och jak kocham, pseudomądrość, Kadir, pseudomądrość, och Karla, oooch, pseudomądrość, Kadir.

Musiałam dokończyć, taka nerwica natręctw, nienawidzę zostawiać książek niedoczytanych.