Stefan Andres, pisarz niemiecki, ur. w r. 1906 w Breitwies koło Trewiru, uprawiał w latach międzywojennych prozę psychologiczną i osadzoną w tzw. problematyce poza- czy ponadczasowej. Ta postawa, zdeterminowana w dużej mierze światopoglądem katolickim (studiował oprócz germanistyki i historii sztuki teologię) ułatwiła mu w latach hitleryzmu tzw. emigrację wewnętrzna i pozwoliła przetrwać wojnę poza linią demarkacyjną ideologii nacystowskiej (od r. 1937 do 1950 pisarz mieszkał stale we Włoszech, gdzie zresztą również zmarł w r. 1970, w Rzymie).

Czytelnikom polskim Andres znany jest już ze swych opowiadań „Chłopiec u studni”, „O świętym księżulku Domenico”, „Przebierańcy....” oraz z nowej „Portret inkwizytora”.

W prezentowanym tu opowiadaniu „Huśtawka miłości” (ukazało się ono pierwotnie pt. „Der gefrorene Dionysos” — „Zlodowaciały Dionizos” — w r. 1942 w Berlinie) przejawia się charakterystyczny dla tego pisarza motyw reżyserii ludzkiego losu przez tzw. siłę wyższą. Ta rozbujana na tle wspanialej włoskiej przyrody prawdziwa zaiste huśtawka uczuć ma w sobie dość uroków (m.in. sporo subtelnego humoru), by stać się mogła atrakcyjną przygodą lekturową również i dla tych czytelników, którzy w interwencję „sił wyższych" w nasze sprawy już dawno przestali wierzyć i widzą człowieka już tylko w wymiarach ludzkich.

[Państwowy Instytut Wydawniczy, 1977]