Jest to nietypowa książka w dorobku autora "Trzech muszkieterów" i "Hrabiego Monte Christo". Aleksander Dumas (ojciec) ujawnia się w niej jako mistrz powieści grozy. W zbiorze kilkunastu opowieści, relacjonowanych przez poszczególne osoby z pewnego spotkania towarzyskiego, wytwarza atmosferę napięcia i niesamowitości, wpisaną w plastyczne tło barwnej epoki, w jakiej przyszło mu żyć. Bohaterowie książki, ludzie z wyższych sfer (jest wśród nich Polka), opowiadają o pełnych grozy, niewytłumaczalnych wydarzeniach, których doświadczyli na sobie bezpośrednio lub byli ich świadkami.

W niektórych swoich powieściach Dumas odwoływał się okazjonalnie do zjawisk nadnaturalnych, potrafiąc wywołać dreszcz lęku w czytelniku. Tak było - przykładowo - we fragmentach "Józefa Balsamo" czy "Naszyjnika królowej". Ale dzięki niniejszemu zbiorowi on, klasyk powieści przygodowo-kostiumowej, wpisał się do literatury światowej także jako twórca pełnych grozy opowieści, idących w parze z osiągnięciami takich europejskich mistrzów, jak: Niemiec E.T.A. Hoffmann, Anglik Edward Bulwer-Lytton, Rosjanin Mikołaj Gogol czy jego rodak, Francuz, Prosper Merimée.

[Jirafa Roja, 2007]