Ile razy czytałem „Siódme wtajemniczenie”? Dziesięć? Piętnaście? Może dwadzieścia? Pierwszy raz w podstawówce w połowie lat siedemdziesiątych. Ostatni raz zajrzałem, i poczytałem z przyjemnością co nieco na przypadkowo otwartej stronie, w roku 2017 – czterdzieści lat później.

Nie chcę powtarzać wytartych sformułowań: „super, polecam gorąco” itd. Powiem krótko: to książka, która towarzyszyła mi w młodości i towarzyszy dalej w wieku zaawansowanym. Książka wyjątkowa, także ze względu na fragmenty opisujące sny (marzenia?) Gustwa Cykorza – to w pozycjach dla młodzieży niespotykane. Dzięki wielkie, panie Edmundzie, za niezapomniane chwile z Matusami i Blokerami w Gnypowicach Wielkich!