Postać Agostinho Neto (ur. 1922) jest doskonale znana we współczesnym świecie. Nie wszyscy jednak wiedzą, że pierwszy prezydent wolnej Angoli, zdolny lekarz, długoletni przewodniczący ruchu MPLA jest również wybitnym poetą. "Nie będzie przesadą twierdzenie, że znaczenie A. Neto dla portugalskiej strefy językowej Afryki jest porównywalne ze znaczeniem Leopolda S. Senghora dla Afryki francuskojęzycznej", pisała w 1961 roku na łamach londyńskiego "Timesa" grupa wybitnych pisarzy brytyjskich (m.in. Basil Davidson, John Osborne, Iris Murdoch), protestując przeciw kolejnemu uwięzieniu Neto przez osławioną PIDE.

Poezja Neto ujawnia aspiracje systematycznie dławione przez policyjny terror, daje wyraz cierpieniom i rozpaczy narodu, w ciągu pięciuset lat pozbawionego własnej twarzy. Jest to poezja walki, męska, wolna od sentymentalnych przejaskrawień, pełna godności. Jest rzeczą znamienną, że wcześniejsze wydania wierszy Neto ukazywały się na ogół pod tytułem "Com olhos secos" - "Z suchymi oczyma". Najważniejszą jednak cechą, która wyróżnia Agostinho Neto spośród sporej obecnie rzeszy poetów Afryki, jest uniwersalny charakter jego wierszy. Czarny prezydent Angoli nie zasklepia się w rzeczywistości własnego narodu, własnej rasy, lecz przemawia w imieniu wszystkich ludzi na świecie, którzy cierpią niesprawiedliwość.

[Wydawnictwo Literackie, 1978]