Próba ukazania zjawiska, jakim jest masowa turystyka egzotyczna (egzotyczna, bo nie chodzi tu np. o nasze zwiedzanie Londynu i Paryża czy, powiedzmy, plażowanie Austriaków i Włochów w Chorwacji, tylko o zorganizowane wakacje na terytoriach tropikalnych bądź prawie tropikalnych, od Balearów i Kanarów aż po Tajlandię, Wietnam, Dominikanę) i jego wpływu na życie stałych mieszkańców.

Wydawałoby się, że ten wpływ musi być korzystny: turystyka nakręca gospodarkę – nowe lotniska, hotele, restauracje oznaczają pracę dla setek ludzi, najpierw przy budowie, a potem przy obsłudze; napływ gości to potencjalna korzyść dla lokalnego handlu i usług. Jednak tylko do chwili, gdy przeminie moda na dany region lub miejscowość – bo, na przykład, gdzie indziej jest ładniejszy piasek na plaży. Wielcy organizatorzy ruchu turystycznego przestają rezerwować miejsca w hotelach, dostawcy żywności tracą zbyt na swoje towary, pustoszeją kafejki, promenady, targowiska. I nie ma już pracy, pozostaje tylko zmienione, czasem nieodwracalnie zniszczone, środowisko. Ale nawet kiedy nie jest tak źle, na masowej turystyce zarabiają raczej europejscy czy amerykańscy potentaci niż miejscowa ludność, której obce firmy płacą wielokrotnie mniej, niż zapłaciłyby pracownikom ściągniętym z własnego kraju, a często też zachęcają, by za grosze sprzedawała turystom swoją prywatność lub swoje ciała (jak powiada właściciel „ladybaru” w Tajlandii, czemużby miał mieć coś przeciwko, jeśli dziewczyny chcą sobie dorobić?).

Czy nasza chęć poznania odległych zakątków świata usprawiedliwia zmianę, jaka przez to dokonuje się w życiu i w mentalności ich mieszkańców? Warto tę kwestię przemyśleć, spojrzawszy na fakty, które nam – wprawdzie dość suchym stylem, ale wyraziście i dobitnie – wykłada autorka w tych kilku reportażach z tomu „Witajcie w raju”.