Autora nie trzeba chyba nikomu przedstawiać. Książka ta jest bardzo dobrą, trzymającą w napięciu powieścią sensacyjną. Jest to zasługa przede wszystkim doskonałego warsztatu autora. Pisarz umiejętnie buduje napięcie, przy czym prowadzi równolegle kilka wątków, co jest niezawodnym sposobem na utrzymanie zainteresowania czytelnika. Ponadto stosuje tę charakterystyczną dla dobrych powieści omawianego gatunku konstrukcję stylistyczną, polegającą na sygnalizowaniu sensacyjnych wydarzeń serią maksymalnie uproszczonych, następujących po sobie zdań, zwykle kończących także rozdział, np.:
„Nagle w oddali rozległ się dziwny dźwięk.
Dobiegał z Rotundy.
Ktoś krzyczał”.
Oczywiste jest, że zaintrygowany czytelnik natychmiast rozpocznie rozdział następny, który kontynuuje co prawda inny wątek, ponieważ jednak wątki przeplatają się z dużą częstotliwością, za stronę–dwie już będzie wiedział, co dalej… Czyta się to szybko i z zainteresowaniem.

Dla polskiego czytelnika jednakże jest w tej powieści odrobinę za wiele dydaktyki i tego typowo amerykańskiego patriotyzmu z nutką wyższości (którym Amerykanie zepsuli już niejeden film, skądinąd niezły). Dydaktykę zresztą od biedy można wybaczyć, bo choć powoduje niewielkie dłużyzny w powieści, pozwala też dowiedzieć się mało znanych ciekawostek dotyczących historii tego kraju, jej wybitnych postaci i architektury (trudno nie-historykowi stwierdzić, czy w tej warstwie narracji są to fakty całkowicie prawdziwe, czy z domieszką literackiej fikcji).

I jeszcze jedno zastrzeżenie do tej interesującej powieści: „czarny charakter” (tak go nazwijmy, aby nie zepsuć przyjemności tym, co jeszcze nie czytali), podobnie jak w „Kodzie”, jest mało wiarygodną psychologicznie postacią. Oczywiście, w realnym świecie i takie dziwolągi się zdarzają, ale ta jego wydumana filozofia… Chyba autor trochę przeholował… Niezależnie od tych niewielkich mankamentów, książkę czyta się świetnie – polecam.