„Być może atrakcyjność dzieła Czycza bierze się stąd, że podstawy jego poezji są zarówno cielesne, jak i techniczne. Największym sekretem tej poezji jest fakt, że nie tylko nie potrafimy powiedzieć, gdzie w jej ramach przebiegają granice między tym, co literackie, i tym, co techniczne, sztuką i życiem, ekspresją a symptomem, kompulsywnym a innowacyjnym powtórzeniem etc., ale przede wszystkim nie potrafimy powiedzieć, które z aspektów twórczości Czycza są nowatorskie i awangardowe, a które tradycyjne, choć zdajemy sobie sprawę, że jego tradycyjność jest zdecydowanie bardziej eksperymentatorska, niż można by sądzić”.

Anna Kałuża


Stanisław Czycz (1929-1996) – poeta i prozaik. Uważany za jednego z najbardziej oryginalnych polskich pisarzy XX wieku, m.in. ze względu na skomplikowane rozwiązania typograficzne, a także na koncepcję twórczości polifonicznej i symultanicznej. Należał do pokolenia „Współczesności”. Debiutował w 1955 r. na łamach „Życia Literackiego” w słynnej „Prapremierze pięciu poetów”. Wydał dwa tomy poetyckie: „Tła” (1957) i „Berenais” (1960), oraz osiem tomów prozatorskich: „Ajol” (1967), „And” (1967), „Nim zajdzie księżyc” (1968), „Pawana” (1977), „Nie wiem, co ci powiedzieć” (1983), „Nie wierz nikomu” (1987), „Ajol i Laor” (1996), „Arw” (2007). W 1979 r. ukazał się „Wybór wierszy”.

[WBPiCAK, 2014]