Niedawno czytałam bardzo ciekawy wywiad z Marią Konwicką, w którym natknęłam się na wypowiedź pani Marii: "Jak powiedział Francis Bacon, bardzo mi bliski angielski filozof z przełomu XVI i XVII wieku: »Mało filozofii prowadzi do ateizmu, a głęboka filozofia do religijności«". Od razu skojarzyłam to z postacią księdza Tischnera, o którym, notabene, właśnie czytałam książkę. Wojciech Bonowicz w "Kapeluszu na wodzie" (bo o tej książce mowa) przedstawia postać księdza w nietypowy sposób. Rysuje jego sylwetkę i życiorys poprzez anegdoty i gawędy. Początkowo byłam do tego pomysłu sceptycznie nastawiona - jak można dowcipami opowiedzieć czyjąś historię, i to nie byle kogo, bo księdza Tischnera, którego zycie nie jest banalne ani do opowiedzenia w dwóch słowach? A jednak udało się. Już pierwsze strony tej książki pochłonęły mnie bez reszty, bo ujrzałam księdza Józefa z zupełnie innej strony - już nie jako mądrego i bardzo ludzkiego księdza, ale człowieka, który w zupełnie otwarty sposób przyznaje się do swoich słabości, a Boga darzy miłością prostą, ale niezwykle wielką i szczerą. Czytanie "Kapelusza na wodzie" to swego rodzaju podróż sentymentalna, autor przytacza wiele wypowiedzi księdza, jego żartów i gawęd, ale też swoje własne wspomnienia o nim - daje to naprawdę wzruszający efekt.

Polecam wszystkim znającym i nieznającym księdza Tischnera "Kapelusz na wodzie". To wspaniała lektura i choć sądzę, że sam ksiądz Józef patrząc z nieba nie był zadowolony z pomysłu wydania książki o nim, to z pewnością cieszy się, że może wciąż dać bliźniemu tyle radości, zarazić optymizmem i pogodą ducha.