"Czas burzy" Adriana Grzegorzewskiego to kontynuacja losów bohaterów "Czasu tęsknoty" – Polaka i Ukrainki, których pomimo wojennej zawieruchy połączyło gorące uczucie. Nadal walczą oni o wolność, nie znając nawet swoich losów. Ich miłość od początku wystawiona była na ciężką próbę przez konflikt narodowościowy pomiędzy Polakami i Ukraińcami.

Historia Piotra i Swiety, którzy cudem odnajdują się w wojennej rzeczywistości, opowiedziana jest w konwencji wojennej, z uwzględnieniem najistotniejszych wydarzeń z historii Polski – Powstania Warszawskiego oraz tego, co działo się na Wołyniu podczas wyzwalania kraju przez Armię Czerwoną. Autorowi udało się przemycić w powieści wiele prawd historycznych, które często są pomijane lub traktowane powierzchownie na lekcjach historii.

Losy głównych bohaterów, ale także toczące się równolegle i przenikające z nimi koleje życia Marty i prawosławnego kościelnego Witalija stały się pretekstem do pokazania, jak wojna wpływała nie tylko na życie ludzi, ale także na ich uczucia. Poza zniszczeniami wojennymi musieli się oni borykać z ciągłą niepewnością, nie wiedząc, jaki los spotkał ich bliskich. Towarzyszył im strach o życie nie tylko własne, ale także innych.

Powieść czyta się szybko, jest napisana przystępnym językiem, a wartka akcja sprawia, że trudno się od niej oderwać. Czytelnicy niezainteresowani historią znajdą tu ciekawą obyczajową fabułę, miłośnicy historii – garść historycznych faktów, często drastycznych, jak sposoby mordowania na Wołyniu. Polecam ją wszystkim. Warto sięgać po polskie powieści, zwłaszcza jeśli są dobre – jak "Czas burzy" Adriana Grzegorzewskiego.


[recenzja zamieszczona również na innych portalach]