Doktor Pardon, lekarz i przyjaciel Maigreta sugeruje mu, by pojechał na kurację do uzdrowiska Vichy – komisarz nie jest chory, ale przyda mu się solidne oczyszczenie organizmu. Maigret wraz z żoną oddają się więc uzdrowiskowym przyjemnościom: spacery, muzyka w muszli koncertowej, picie wody, drzemanie i obserwowanie ludzi – i właśnie podczas takich obserwacji wpada im w oko kobieta, którą nazywają liliową damą. Pewnego dnia zostaje ona znaleziona uduszona we własnym mieszkaniu; śledztwo prowadzi były paryski podwładny Maigreta. Okazuje się ono trudne, gdyż liliowa dama była idealną samotniczką.

Jest to dość nietypowy kryminał, komisarz Maigret zawsze będący główną postacią, tu jest tylko obserwatorem, co prawda wyraźnie widać respekt i szacunek z jakim podchodzą do niego policjanci, ale widać też, że są oni zdolnymi uczniami komisarza, gdyż prowadzą śledztwo rzeczowo i konkretnie. Szczególnie widać to w scenach przesłuchań, gdy Maigret, bardzo chcący włączyć się do śledztwa, przygląda się wszystkiemu z boku i pełni w tym śledztwie bardziej funkcję mentora gotowego skorygować ewentualne błędy niż policjanta. Cały urok tej książki tkwi w jej nietypowości i wręcz powolności, akcja toczy się jakby obok nas, a większy nacisk położony jest na kurację komisarza. Ale nawet w takich okolicznościach Simenon pokazuje nam jak skrupulatnym policjantem jest Maigret – nawet pobyt w uzdrowisku nie oduczył go policyjnych, wręcz koszarowych zwyczajów, wszystko jest precyzyjnie zaplanowane: o tej godzinie kubek wody, o tamtej spacer, o jeszcze innej drzemka.

Nie wiem, jak tę książkę ocenić, nie jest zła, czyta się ją bardzo przyjemnie, jest w sam raz do pociągu lub na plażę, ale kogoś, kto wcześniej nie spotkał komisarza Maigreta może zdziwić. Wydaje mi się, że jest to raczej pozycja dla wielbicieli twórczości Simenona; zastanawiałem się, czy nie napisał jej sam, przebywając w uzdrowisku – biorąc pod uwagę fakt, że Maigret wydaje się być jego alter ego, jest to możliwe.