W Dolinie Muminków (Jansson Tove) (4,0)

Kolejny tom – trzeci w ogóle, mój natomiast drugi – szczenięcej sagi o Muminkach, której słucham sobie od czasu do czasu ku rozrywce. Dopiero teraz załapałem, że główni bohaterowie, fizjonomią przypominający sympatyczne, zabawkowe hipcie, gatunkowo zaliczani są do trolli. Te zaś dotąd kojarzyły mi się bardziej z kamiennymi olbrzymami – jak u Pratchetta.

Motywem przewodnim książki jest magiczny cylinder i perypetie z nim związane. Na scenie pojawiają się nowe postaci: maciupkie bliźnięta(?) Topik i Topcia, zła Buka oraz czarodziej z Księżyca. O ile początek – znalezienie kapelusza, latanie na chmurkach – był w miarę ciekawy, to potem już się trochę nudziłem. Zdaję sobie oczywiście sprawę, że od dawna nie mieszczę się w docelowej grupie wiekowej i staram się to brać pod uwagę przy ocenianiu. Zdarzają się wszakże książki dla dzieci, które uważam za znakomite nawet teraz; z niedawnych lektur mógłbym wskazać na przykład "Kubusia Puchatka" Milne'a czy "Góry Żmijowe" Miłoszewskiego. Muminki dostają ode mnie czwórę.

Mała ciekawostka. W książce pojawia się wariant starego żartu o sędzim, który każe świadkowi odpowiadać wyłacznie "tak" albo "nie":
"— Macie się wypowiadać tylko wtedy, gdy was o to poproszę — oznajmił Migotek. — Tak albo nie. Nic więcej. A więc: czy rzeczony kuferek należy do was, czy do Buki?
— Tak! — odpowiedziała Topcia.
— Nie! — krzyknął Topik.
— Zapisz, że sobie przeczą! — krzyknął Migotek, stukając młotkiem w skrzynkę." :)

Audioksiążka czytana jest przez Krzysztofa Kowalewskiego.


Zobacz też: Moje lektury 2017