Nazwa nowej szkoły wzięła się od greckiego słowa "stoa", czyli portyk. Pod nim to nauczał jej założyciel Zenon z Kition (ok. 335 r. p.n.e.-ok. 264 r. p.n.e.). Zenon, prosty cypryjski kupiec, stał się tym samym "stoikiem", "człowiekiem z portyku". [...] Istotę doktryny stoickiej sformułował na piśmie najważniejszy uczeń Zenona, Chryzyp. [...]

Pierwsza podstawowa idea to, że świat stanowi jedność (wszystko jest zarówno materią, duchem i boskością) i może być pojmowany jako duży żywy organizm, który podlega tym samym prawom naturalnym i jest przepełniony zależnościami (dziś nazwalibyśmy je związkami). Druga idea – świat jest racjonalny: jego podwalinę stanowi boski "logos" (rozum) i każdy człowiek poprzez osobisty logos należy do uniwersalnego logosu. Trzecia idea – istnieje niezmienne prawo konieczności, uniwersalna przyczynowość, ustalająca los wszystkich jednostek. Wreszcie czwarta głosi dobroć świata: wszystko, co się dzieje, dzieje się dla dobra wszystkich istot (zważywszy nadzwyczajną złożoność wszechświata i życia), nawet jeśli nie zdajemy sobie z tego sprawy i żyjemy w poczuciu pozornego zła. Z takiej koncepcji świata płynie wniosek, że szczęście człowieka polega na akceptacji tego, co jest, w postawie zespolenia z kosmicznym porządkiem*.

---
* Frédéric Lenoir, "O szczęściu. Podróż filozoficzna", przeł. Wojciech Prażuch, wyd. Amber, 2016, s. 142-143.