Najwyższy czas odrzucić myślenie, że aby doświadczyć prawdziwej natury, należy opuścić dom, i że możemy ją odnaleźć wyłącznie w miejscach nietkniętych przez cywilizację, gdzie nie spotkamy żywej duszy.
[...]
Współczesny tryb życia wiąże się z pozbawieniem korzeni. Nieustannie się przemieszczamy, co znaczy, że mamy mniej czasu na poznanie lokalnej historii i poruszamy się w środowisku, z którym nie wiążą nas żadne wspomnienia. Wymieniamy znajomość lokalnej kultury na mobilność. Brak tej wiedzy skutkuje obracaniem się w świecie, którego znaczenie jest umniejszone – jest on dosłownie pozbawiony sensu – co z kolei przekłada się na duchowe rozdarcie. Jak ujął to Wendell Berry, jeśli nie wiesz, gdzie jesteś, nie wiesz, kim jesteś. Sens można znaleźć wszędzie, także w miejskiej przyrodzie, i on tylko czeka na tych, którzy potrafią go dostrzec.
Myślę, że gdy ludzie zaczną zwracać uwagę na stworzenia, które żyją wśród nas niezauważenie, dzięki temu zmienią się na lepsze. [...]
Miasta są zaprojektowane tak, aby możliwie najlepiej służyć ludziom, i zwykle nie poświęcają zbyt wiele uwagi potrzebom innych zamieszkujących je gatunków. Właśnie dlatego pokładam dużą nadzieję w ich różnorodności, w tej drugiej fali tętniącego życia, którą można odnaleźć w miejscach, które pragniemy dostosować wyłącznie na użytek ludzkości. Przyroda zdążyła się już do nas zaadaptować. Nadszedł czas, abyśmy i my dostosowali się do niej, a przynajmniej zwrócili na to szczególną uwagę. Stworzenia zamieszkujące ukryte miasto mogą być naszym ratunkiem, a nawet wybawieniem*.

---
* Nathanael Johnson, „Sekrety roślin i zwierząt w miejskiej dżungli. Majestat gołębi, dyskretny urok ślimaków i inne cuda świata przyrody”, przeł. Kinga Markiewicz, wyd. Vivante, 2017, s. 22-23.