„Na schodach panowała ciemność. W gabinecie Svensona nagle zapaliło się światło. Drzwi były otwarte.
– Wejdź, Mary – usłyszałam jego głos o dziwnie obcym brzmieniu. – Wiem, po co poszłaś do ogrodu. Cały czas śledziłem cię przez okno.
Jak ćma lecąca do ognia, przestąpiłam próg gabinetu. Tak jak tamtej nocy zobaczyłam, że biało lakierowane drzwi były otwarte, a na progu stał Olaf Svenson w jedwabnym szlafroku i w obu rękach trzymał głowę Margaret”.

[Czytelnik, 1979]