— Co to za wspaniały klejnot?
— To błękitny szafir — odpowiadała z odcieniem dumy w głosie piękna pani.
— Nie boi się pani? Szafiry przynoszą nieszczęście — ostrzegano właścicielkę bransoletki.
— Błękitny szafir przynosi mi tylko szczęście — śmiała się kobieta.
Może nawet i wierzyła w magiczną siłę klejnotu, bo nie rozstawała się z nim nigdy. Zawsze bransoletka znajdowała się na jej lewej ręce.
Ci, którzy znali tę dziewczynę, musieli przyznać, że wszystko wskazywało, iż właścicielka cennej biżuterii ma rację, a błękitny kamyk rzeczywiście przynosi jej powodzenie. Była przecież młoda i piękna. Łamiąc wszelkie przeszkody, odważnie wspinała się po szczeblach kariery, coraz wyżej i wyżej. Czyżby więc myliło się ludowe porzekadło o fatalnych klejnotach?
A jednak szafiry przynoszą nieszczęście. Mądrość ludowa nie kłamie. Nadszedł taki dzień, zimowy dzień o wczesnym zmierzchu. Śnieg padał wtedy dużymi, mokrymi płatami, bo zanosiło się na odwilż. Spod białego całunu sterczała w górę równie biała, trupia ręka. Była naga i martwa. Tym razem nie było na niej złotego węża z błękitnym szafirem, który miał przynosić szczęście, a przyniósł śmierć*.

---
* Jerzy Edigey, „Błękitny szafir”, wyd. Czytelnik, 1971, s. 4-5.