Tymczasem stary zawołał mnie do gabinetu i powiedział trzy słowa.
— Słuchaj, pojedziesz tam.
— Dokąd? ― spytałem dla formy, domyślając się, o co chodzi.
Wczoraj asystowałem bowiem przy jego rozmowie z dyrektorką muzeum na zamku, która zaaferowana wbiegła do redakcji i oczywiście wszystko od razu przewróciła do góry nogami.
Przerwała kolegium i nie czekając, aż wszyscy wyjdą z gabinetu naczelnego, zaczęła głośno o czymś opowiadać.
[...]
— To smutne ― z powagą zauważył naczelny. O mało nie parsknąłem śmiechem.
— Proszę nie żartować ― odparła na to pani dyrektor z takim błyskiem w oku, że naczelny zrobił maleńki kroczek do tyłu. ― I proszę się nie bać. Czasza wróci do Szczecina. Przynajmniej w pewnym sensie.
— Jakim sposobem? ― wtrąciłem się, ażeby ratować szefa.
— Po prostu ktoś miał jej kopię i przyjeżdża do nas, żebyśmy mogli zrobić z niej odlew. Czy to nie wspaniałe?
— To tylko kopia ― zlekceważyłem niepotrzebnie entuzjazm pani dyrektor. I dostałem za swoje.
— Pan jest zwykłym materialistą. Panu chodzi jedynie o złoto. A tymczasem ważne jest to, że będziemy wiedzieli, jaka ona była. Będziemy mogli ją wystawić w muzeum. Zyskamy w ten sposób przykład starej sztuki. I dowód związków Pomorza z Polską.
— To ciekawe ― mruknął naczelny i wycofał się za biurko. ― Może pani dyrektor zechce usiąść?
— Dziękuję. Ta sprawa ma niesłychane znaczenie propagandowe dla polskiej kultury, dla historii sztuki. Warto jej poświęcić nieco miejsca w naszej gazecie.
[...]
— Słuchamy z należytą uwagą ― naczelny opuścił oczy. ― A ty, Tadek, notuj, żebyś mógł potem o tym napisać.
Myślałem, że mnie szlag trafi. Nie dość, że na jego prośbę zostałem w gabinecie, choć śpieszyło mi się gdzie indziej, to jeszcze kazał mi pracować. Trudno, człowiek ma takich zwierzchników, na jakich zasłużył. Wyjąłem notatnik.

---
* Tadeusz Lembowicz, „Złota czasza księcia Bogusława", wyd. Iskry, 1973, s. 6-8.