Komisarz Maigret zostaje wezwany do znalezienia zabójcy Leonarda Lachaume'a, właściciela fabryki biszkoptów. Początkowo sprawa wygląda na włamanie w celach rabunkowych, ale komisarz szybko zauważa, że dom jest zaniedbany i nie było tam czego ukraść. Dodatkową zagadkę stanowi to, że w chwili zabójstwa w domu przebywało pięć osób, ale nikt nie słyszał strzału. Maigret nie może znaleźć punktu zaczepienia, zaczyna tracić grunt pod nogami, a w dodatku śledztwo paraliżują obserwujący jego każdy krok młody sędzia śledczy i adwokat szwagierki ofiary.

Niczym szczególnym ten „Maigret” się nie wyróżnia, ot, po prostu kolejna sprawa rozwiązana przez bohatera; mnie jednak podobają się tu zgryzoty policjanta związane z jego planowanym za dwa lata odejściem na emeryturę. Niby czuje się staro, niby dręczy go ból karku, niby cieszy się na myśl o domku na wsi, ale ożywia się, gdy tylko pojawia się trup („Smętek Maigreta rozwiał się pod wpływem codziennej atmosfery Policji Śledczej. Wciągnięty w swój żywioł nie rozmyślał już, że się starzeje, ani nie stawiał sobie żadnych pytań”[1]); zresztą komisarz chyba jednak na tę emeryturę wtedy nie odszedł, skoro Simenon jeszcze przez 14 lat opisywał jego śledztwa. Podoba mi się też nieufność Maigreta, przedstawiciela starej policyjnej szkoły, wobec młodego sędziego śledczego. Ale najbardziej podoba mi się telefoniczny dialog komisarza z żoną, do której ten przedzwonił, by poinformować, iż nie przyjdzie na obiad („– Zabójstwo? – Coś w tym rodzaju. – Gdzie? – W Ivry. – Trudne? – Zdaje się”[2]) – uważam, że to mistrzostwo lakoniczności, której trochę mi brakuje w dzisiejszych, czasem rozdętych i rozwlekłych kryminałach. Na jeden zimowy wieczór ta książka nadaje się w sam raz.


---
[1] Georges Simenon, „Maigret i oporni świadkowie”, przeł. Katarzyna Witwicka, wyd. Czytelnik, 1969, str. 13.
[2] Tamże, str. 82.