Zabójstwo Rogera Ackroyda (Christie Agatha (pseud. Westmacott Mary)) (4,5)

King's Abbot to niewielkie (dworzec, poczta, dwa sklepy), spokojne miasteczko, a główną rozrywką jego mieszkańców są plotki. Pewnego jesiennego wieczoru doszło tam jednak do zbrodni: Roger Ackroyd, zamożny przemysłowiec, został zasztyletowany we własnym gabinecie. Oczywiście mieszkał on w dużym, angielskim domostwie z ogrodem i parkiem, a po domu, prócz rodziny i przyjaciół kręciła się także służba. Jak to zwykle bywa w przypadku zabójstw ludzi zamożnych, niejedna osoba z otoczenia Ackroyda mogła zyskać na jego śmierci.

Sprawa była dość zagmatwana i gdyby trafiła wyłącznie w ręce policji, pozostałaby nierozwiązana, bądź, co bardziej prawdopodobne, skazano by niewinnego człowieka. Tak się jednak szczęśliwie złożyło, że w King's Abbot postanowił osiąść na emeryturze Hercules Poirot, przed którym przecież nic się nie ukryje. Mimo że starał się zachować anonimowość przed tubylcami, nie do końca mu się udało i bratanica ofiary poprosiła go o rozwiązanie zagadki. Tym razem detektyw nie miał do pomocy Hastingsa, ale dzielnie go zastępował, także w roli narratora, miejscowy lekarz, James Sheppard.

Oto lista ważniejszych postaci, które wynotowałem sobie podczas lektury.
Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu

Od początku narzucającym się (więc zapewne niewinnym) podejrzanym jest młody Ralf Paton. Nie raz kłócił się z ojczymem, ale też dostawał od niego pieniądze, które szybko przepuszczał. Widziano go z panią Ferrars na krótko przed jej rzekomym samobójstwem; czy to on ją szantażował? Słyszano, jak rozmawiał z jakąś dziewczyną o groźbie utraty spadku i że sprawę załatwi. Wreszcie znaleziono wyraźne ślady stóp pasujące do jego obuwia. Na dodatek po zabójstwie Ralf przepadł i nie daje znaku życia.

Każdy może kłamać. Każdy ma coś do ukrycia. Pamiętając o tym, Hercules Poirot powoli wyjaśnia sprawę, a my stopniowo dowiadujemy się, że: Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu


Jak zwykle w przypadku klasycznych kryminałów Christie, nie podobała mi się trochę taka sterylność fabuły, w której nie dzieje się właściwie nic, co nie jest bezpośrednio związane ze sprawą. Brak wątków pobocznych, brak szerszego tła. Cenię jednak w powieściach pewne urozmaicenie... Pomijając ten mankament, książka jest całkiem ciekawa, a rozwiązanie kompletnie mnie zaskoczyło i dopiero pod sam koniec domyśliłem się, kim był sprawca. Interesujący jest też motyw Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu, choć wydaje mi się, że gdzieś się z nim już spotkałem. Tę napisaną z delikatnie ironicznym poczuciem humoru powieść uważam za jedną z lepszych w dorobku autorki, a w każdym razie tej jego części, którą zdążyłem do tej pory poznać.


Kilka cytatów.
Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu


Zobacz też:
• Agatki moje
• Jotowy styczeń 2018