Z Jakubem Żulczykiem, a właściwie z jego twórczością, mam przyjemność stanąć oko w oko po raz pierwszy - Ślepnąc od świateł (Żulczyk Jakub) No i od razu otrzymać cios między oczy.
To niełatwa lektura. Tu nie ma dychotomii pod tytułem "dobro" contra "zło", tu jest świat opowiadany bez tej dychotomii. Tu jest, jak jest.
Niech nikogo nie odstręczą wulgaryzmy, ani niekiedy zbyt prostackie dialogi. To nie książeczka dla dzieci, ale też nie dla dorosłych, którym wydaje się, że cokolwiek osiągnęli. Autor wszystkie te normalne etapy życia sprowadza do pogardliwej ironii człowieka, który jest inteligentny, ma malarską wrażliwość i traktuje większość swojego otoczenia jak idiotów lub ludzi niezbyt rozwiniętych.
Niekiedy taki obraz denerwuje, ale z drugiej strony, gdy się przyjrzeć naszym bliźnim z ulicy lub z okolic barów i dyskotek, a i tych z "salonów" mody i stylu, można mieć sporo wątpliwości co do kondycji intelektualnej tych ludzi. I to autor mocno podkreśla.
Nasz detalista-intelektualista posługuje się takim rejestrem językowym, na jaki pozwala mu i rozumie otoczenie. Opis rzeczywistości, która go otacza, ma już charakter w dużej mierze malarski. Taki opis trzeba lubić. Niekiedy jest go zbyt dużo, niekiedy nie budzi żadnych skojarzeń ani refleksji. Męczy.
Przez większość lektury czułem się, jak gdyby ktoś uderzył mnie w splot słoneczny. To już coś, jak chodzi o odbiór literatury. Reaguję i chyba długo będę pamiętał przynajmniej atmosferę i brązy, czernie i żółcienie.
Niektóre wątki są sugestywne sugestią iście filmową. Tu nie ma wstydu przed zapożyczeniem, tu nie ma wstydu przed bylejakością, tu, czyli w powieści, odbija się jeden z jej nieestetycznych obrazów.