Rachel Kelly to światowej sławy malarka, ale i ofiara psychozy maniakalno-depresyjnej, prób samobójczych i zakopanej, zdawałoby się, na zawsze przeszłości. Zabija ją zawał serca w jej własnej pracowni. Pozostawia po sobie sławę, wspaniałe prace i rozbitą wewnętrznie rodzinę. Na dodatek - wcale nie nazywała się Rachel Kelly.

Patrick Gale po wydaniu trzech książek osiadł w Kornwalii ze swoim partnerem, by hodować bydło i uprawiać jęczmień. Takie samego spokoju życzył chyba i Rachel, bo wyszła za mąż za człowieka, który zaopiekował się nią, gdy była w ciąży z innym. Osiedlili się w małym miasteczku i dorobili czwórki dzieci, które dla Rachel miały tyle wartości, ile posiadały talentu malarskiego.

Destruktywna osobowość malarki była dla jej najbliższych wielkim wyzwaniem i nie każdy z nią sobie poradził. Jedynym pewnym punktem rodziny był jej mąż, zdający się nie tyle panować nad sytuacją, co zostawiać niektóre sprawy ich własnemu biegowi.

Autor ukazując retrospekcje zdarzeń, najczęściej przedstawia je z perspektywy malarki. Pokazuje nam jej najcenniejsze wspomnienia związane z Penzance, Nowym Jorkiem, Toronto - od idyllicznego popołudnia na plaży po koszmar pobytu w zakładzie psychiatrycznym. Wspomnienia jej siostry, męża i dzieci tak z okresu jej młodości, jak i z dorosłego życia, nałożone na siebie jak kolejne warstwy farb, tworzą nietuzinkowy portret niezwykłej kobiety, szarpanej przeszłością, chorobą i talentem.

Niewiele jest książek, które potrafią wstrząsnąć, doprowadzając do łez, a jednocześnie wzbudzić chęć potrząśnięcia postaciami, jakby były prawdziwe. Wierzę w tę opowieść - w ten smutek, żal, nienawiść, szaleństwo i pasję. W stałość odmian Fortuny i wiecznie zadawane pytanie - „dlaczego?”. Nie da się przejść obok tej książki obojętnie, a po przeczytaniu o niej zapomnieć. „Notatki z wystawy” to jak dotąd najlepsza powieść Patricka Gale´a, a mam nadzieję, że będzie ich jeszcze więcej.

Gorąco polecam.