Wspomnienia z okresu, gdy Szczepański był prezesem Związku Literatów Polskich. Kończą się rozwiązaniem ZLP w 1983 roku. Nie znałam w ogóle Szczepańskiego, gdzieś umknął. A pięknie pisze – spokojnie, mądrze. Opisał trudny okres, prawie na bieżąco – a nie ma w tym nic z zajadłości, pretensji czy żalu. Jest zaduma i analiza. Gorąco polecam. I będę donosić o dalszych spotkaniach ze Szczepańskim, bo uważam, że warto.