Uwaga, bo w treści zdradzam detale.

Dość długo zastanawiałam się co by tu mądrego napisać, no ale to jest po prostu romansidło i żadna sprytna zabawa słowami tego nie zmieni. Owszem, wolne od wielu wad, jakie miewają ckliwe historie, ale jednak romansidło. Na przykład autor nie szafuje przymiotnikami dla budowania nastroju, a używa takich, które nazwałabym technicznymi: Robert ma żółte szelki i długie włosy, a Franceska sukienkę w różowe paseczki, nawet fotografowane o romantycznym zmierzchu mosty nie doczekały się barwnych opisów. Jest to bardziej sprawozdanie niż historia miłosna i wyjątkowo polskie tłumaczenie tytułu lepiej oddaje charakter powieści niż oryginał: Waller dość prostym językiem opowiada o tym, co się wydarzyło, a mosty są tylko pretekstem.

Taka przypadkowa miłość, zupełnie nie w porę, nieproszona rozkwitła nagle między przykładną żoną i matką a fotoreporterem National Geographic. Oboje czują, że to coś wyjątkowego, co zdarza się raz w życiu, ale żadne z nich nie chce skazywać rodziny rolnika z Iowa na wieczny wstyd i znaczące spojrzenia mieszkańców okolicy, więc Francesca nie porzuca domu, a Robert to szanuje. On w testamencie zostawia jej swoje aparaty fotograficzne, a ona zamawia na nie specjalną orzechową skrzynię, a historię ich romansu spisuje w trzech zeszytach. Oboje aż do śmierci pielęgnują wspomnienia, ale nie chcą wywracać życia rodziny do góry nogami. Zwycięża rozsądek, a pragnienia i tęsknoty pozostają skrzętnie skrywaną tajemnicą. Ot, historia miłosna, jaka każdego może znienacka dopaść.

Po Co się wydarzyło w Madison County (Waller Robert James) sięgnęłam mając w pamięci nostalgiczny film Clinta Estwooda, jednak w powieści odnalazłam niewiele liryki, a ponowne obejrzenie filmu też było rozczarowaniem. I Streep i Estwood, którzy są dobrymi, cenionymi aktorami, lubię ich, a odniosłam tym razem wrażenie, że grali przeraźliwie sztucznie. Dodatkowo skupiałam się na wyłapywaniu fragmentów tekstu wziętego żywcem z książki i zżymaniem się na nieuzasadnione zmiany zmiany.

Na okładce, pośród różnych recenzji i taka z Woman's Journal: "Painful, beautiful, unputdownable. Read it and weep" - ja nawet chciałam, żeby to było 'nieodkładalne', żeby była to powieść, przez którą zarywa się noc, ale nie była. Zbyt sucha nie wciągnęła mnie przesadnie.