Skierowano nas do rodzinnego ośrodka diagnostyczno-konsultacyjnego na badania, w którym to ośrodku pracowały wyłącznie kobiety. [...] Podczas badania psycholożki standardowo zagadywały mnie o dzieciństwo i stosunki z matką w okresie dojrzewania, przy czym używając słowa stosunek, obserwowały moją potliwość oraz inne oznaki zmieszania. W tym czasie w pokoju obok Antoniemu wydano kredki i kartki, by narysował, co zechce, a kiedy narysował smoka, panie bardzo się ożywiły i uśmiechając się, spytały, czemu smok jest koloru czarnego. Antoni odparł, że wszystkie inne kredki nie były zatemperowane, więc był skazany na czarną. Jednak psycholożki nie dały się zbić z tropu, wszak wiedziały niezbicie z książek do psychologii, że dziecięce rysunki powinny być kolorowe. Tak więc Antoni zakwalifikowany został do dzieci problemowych, być może molestowanych seksualnie. Musicie wiedzieć, że Antoni jest bardzo rezolutnym czterolatkiem i zapytany, czy tata go dotyka, odpowiedział, że owszem, przytula, a dotyka podczas kąpieli, gdy tata myje mu siurka i pupę. Panie znów bardzo się ucieszyły, że mogą pomóc Antoniemu w trudnych stosunkach z ojcem. [...] Przyznam, że ugruntowałem wówczas swój pogląd na temat wszechobecności psychologów w życiu współczesnego człowieka oraz oddania w ich magisterskie ręce władzy nad ludźmi w kryzysie. Bowiem władza ta jest właściwie niczym nieograniczona, jak również nieweryfikowalna przez nikogo. [...] Wyobraźcie sobie więc moje zdziwienie, gdy przeczytałem [...], że jestem dysforyczny, a moja żona, mimo zaburzeń charakteropatycznych, z sugestią podjęcia głębszej psychoterapii, lepiej zaopiekuje się Antonim. Ponieważ zatemperowała mu kredki i narysował tęczę*.

---
* Marcin Kołodziejczyk, "Dysforia. Przypadki mieszczan polskich", wyd. Wielka Litera, 2015, s. 231-234.