Czy czytając książki miewacie czasami takie chwile, kiedy zwracacie się do autora – w myślach, naturalnie: „Stary, obaj wiemy, że materiał na książkę skończył ci się pięćdziesiąt stron temu, a teraz to jedziesz już tylko na uroku osobistym”? (Na przykład czytelnicy Stasiukowego „Jadąc do Babadag” na pewno rozumieją, co mam na myśli). W czasie lektury „O czym mówię, kiedy mówię o bieganiu” ten moment następuje dosyć szybko. Na szczęście Murakami ma zapas uroku osobistego, który pozwala mu bardzo zgrabnie dojechać do ostatniej strony. Książka stanowi zbiór obrazków z życia maratończyka i pisarza, skojarzeń czasami ocierających się o przemyślenia. Sam autor podkreśla, że książka jest sposobem poukładania sobie w głowie, co tak naprawdę myśli o bieganiu (co pewnie jest trochę kokieterią – nie wyobrażam sobie, że to prywatne notatki opublikowane przez autora przyciśniętego nagłą potrzebą finansową). Pod koniec lektury poczucie, że autor pozwolił sobie na sztuczne zawyżenie wierszówki, ustępuje - wszystkie te „w tym miesiącu przebiegłem tyle a tyle kilometrów na treningu”, „planuję taki a taki start”, „biegnąc słucham takiej a takiej muzyki” składają się w spójny i ciekawy obraz – starzejącego się człowieka, który próbuje pokonywać własne ciało. Bez patosu, napinania się i Strasznie Mądrych Maksym.

PS. Z jakiegoś powodu pod wpływem lektury „O czym mówię...” zapragnąłem zmienić moje buty do biegania marki „najtańsze biegówki w sklepie” na buty tej marki, w jakich biega Murakami. Jeśli to nie jest przykład przemiany wewnętrznej czytelnika pod wpływem dzieła literackiego, to ja już nie wiem, co nim jest...