„– Czy mógłbym dostać kropelkę czegoś, zanim zacznę, proszę pani?
– Może pan… widzę, że jest pan wyczerpany… No więc, niech mi pan opowie pokrótce, możliwie najprościej, co się właściwie wydarzyło.
– Mój Boże, żebym to mógł… bo w tym cała rzecz… Nikt nie wie, co się wydarzyło. Trzy młode panienki i panna McCraw zaginęły pod Wiszącą Skałą”[1].


Australia, 14 lutego 1900 roku. Grupa uczennic z ekskluzywnej Pensji Pani Appleyard dla Młodych Dam wyrusza na piknik. Są podekscytowane, cieszą się. Pewne napięcie wisi w powietrzu, ale nikt się nim nie przejmuje – co złego może się zdarzyć w taki piękny dzień? Po lunchu cztery dziewczęta oddalają się. Ze spaceru wraca tylko jedna, na granicy histerii. Okazuje się, że przepadła także nauczycielka, panna Greta McCraw. Gdzie podziały się uczennice? I co sprawiło, że rozsądna kobieta oddaliła się bez słowa? Nie jest pewne, iż poznamy odpowiedzi na te pytania.

Myślę, że niepokojąca magia, która wypełnia „Piknik pod Wiszącą Skałą” Joan Lindsay, bierze się właśnie z pytań bez odpowiedzi, z niedomówień, białych plam. Panuje w tej powieści ogromne napięcie – widoczne już w samej wyprawie na piknik, w konfrontacji Mirandy, Marion, Irmy i Edyty z Wiszącą Skałą. Wszak „W zetknięciu z tak monumentalnymi konfiguracjami natury ludzie oko staje się żałośnie bezradne”[2].

I owo napięcie jeszcze wzrasta, gdy zagadki nie znajdują rozwiązania, kolejne tropy więcej gmatwają niż wyjaśniają, pojawiają się nowe niepokojące szczegóły. A tymczasem życie musi toczyć się dalej – choć Wisząca Skała rzuca swój złowrogi cień na pensję pani Appleyard (to jedna z najciekawszych postaci – dostojna dama w „zbroi ze stali i fiszbinów, w której przez osiemnaście godzin na dobę (…) zwykła stawiać czoło światu”[3]), na życie uczennic i nauczycielek. Jest w tym coś niesłychanie przerażającego.

Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu


---
[1] Joan Lindsay, „Piknik pod Wiszącą Skałą”, przeł. Wacław Niepokólczycki, wyd. Replika, 2018, s. 63.
[2] Tamże, s. 43.
[3] Tamże, s. 264.