"Dziewczyny z Wołynia" Anny Herbich to zbiór wspomnień kobiet, które przeżyły dramat rzezi wołyńskiej w 1943 i 1944 roku.

O tej książce trudno pisać, tę książkę trudno oceniać, bo nie o wartość artystyczną czy przyjemność czytania tu chodzi. Właściwie o przyjemności nie może być mowy. Poznając dramatyczne losy bohaterek, które na ludobójstwo patrzyły jako małe dzieci, które widziały okrutną śmierć swoich bliskich, człowiek zastanawia się, jak one mogły dalej żyć. A jednak mogły, choć nikt nie zapewnił im pomocy psychologicznej ani profesjonalnego wsparcia. Tu przypominają się słowa wielkiego pisarza "Człowieka można zniszczyć, ale nie pokonać". Teraz te kobiety, niepokonane, dają świadectwo tamtych czasów.

Kto widział film Wojciecha Smarzowskiego "Wołyń" ten ma pojęcie, o czym opowiadają bohaterki książki Herbich. Zarówno po filmie, jak i po tej książce rozlegały się głosy wątpiące. Czy warto budzić demony, czy teraz jest właściwy moment, aby o rzezi wołyńskiej mówić. Przecież przyjeżdżają do nas pracownicy z Ukrainy. To może niektórych wrogo do nich nastawić. Może tak być i nad tym trzeba pracować, aby tak nie było, ale nie wolno dłużej milczeć o tych sprawach. Dopóki żyją ostatni świadkowie tych wydarzeń trzeba mówić, tym bardziej, że przez lata w Polsce milczano na ten temat i całe pokolenie wyrosło w niewiedzy. Czas na prawdę, choć bolesną.


Dziewczyny z Wołynia (Herbich Anna (Herbich-Zychowicz Anna))