"Cień wiatru" polecił mi już jakiś czas temu znajomy. Długo nie sięgałam po tę książkę, gdyż byłam pochłonięta powieściami Folletta i Sienkiewicza. W końcu przyszła kolej na nią.

Początkowo powieść wydawała mi się dość nudna. Wiele opisów, historie, mało akcji. Gdy przeczytałam kilka stron, postanowiłam zacząć czytanie jeszcze raz. Tym razem skupiłam uwagę na bogatym języku, jakim posługuje się Carlos Ruiz Zafón. Pochłonął mnie on całkowicie. Nawet nie musiałam sobie tego wszystkiego wyobrażać. Ja to po prostu widziałam. Czytając książkę miałam wrażenie, że oglądam film.

Akcja powieści zaczyna się w 1945 roku. Ojciec prowadzi syna w miejsce, o którego istnieniu wie niewiele osób. Zwie się ono Cmentarzem Zapomnianych Książek. Zgodnie z tradycją rodziny Sempere, dziesięcioletni Daniel musi wybrać sobie jedną książkę, którą ma się opiekować i ocalić od zapomnienia. Jego wybór pada na, jak się okazuje, nikomu nieznaną powieść, zatytułowaną "Cień wiatru". Chłopiec, zafascynowany utworem nieznanego pisarza, Juliana Caraxa, pragnie poznać inne jego książki, a tym samym poznać historię autora. Niestety, po drodze napotyka wiele przeszkód, które zaważą na całym życiu Daniela.

Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu

Książka ta jest najlepszą z tych, jakie przeczytałam w ostatnim czasie.