"Tęsknota" to jeden z najlepiej skonstruowanych tomów "Sagi o Ludziach Lodu". Co prawda nie kipi nadprzyrodzonymi zjawiskami, niezwykłymi i pełnymi namiętności losami bohaterów ani tajemniczymi i absorbującymi zagadkami kryminalnymi (które autorka wręcz uwielbia), ale może poszczycić się dobrze napisanymi postaciami oraz przemyślaną fabułą.

Czwarty tom sagi to pierwszy, gdzie główna postać nie jest nawet spokrewniona z Ludźmi Lodu. Irja Mattiasdatter jest córką jednego z dzierżawców dworu Gråstensholm. Dziewczyna, jeszcze jako dziecko, zaprzyjaźnia się z dziećmi z Gråstensholm i Lipowej Alei. Co jest dość niezwykłe dla Irji nie tylko ze względu na jej niski status społeczny, ale i na o, że jest upośledzona fizyczne. Początkowo tylko Silje dostrzega w niej pełnowartościowego człowieka, a wraz z nią większość pozostałych członków rodu.

Irja nieszczęśliwie umieszcza swoje uczucia. Oczywiście pada na jednego z potomków Ludzi Lodu, młodego barona Taralda Meidena, lecz ten woli powabną, piękną i jakże pustą kuzynkę, córkę Sol, Sunnivę. Mimo ostrzeżeń, próśb i gróźb głowy rodu – Tengela Dobrego – przystojny Tarald i urocza Sunniva płodzą potomka; i tu zaczyna się dramat, nie tylko dla Irji, ale i dla całego rodu.

"Tęsknota" to tom, który kończy jedną, a zaczyna drugą, jakże odmienną, epokę w historii Ludzi Lodu. Przeszłość odchodzi w tragiczny i nieprzewidywalny sposób, choć nigdy tak naprawdę nie zostanie zapomniana. Dziedzictwo zła ponownie daje o sobie znać i uświadamia Ludziom Lodu, jak bardzo różnią się od innych ludzi. To w tym tomie część piskląt opuszcza rodzinne gniazdo i udaje się w daleki świat: Cecylia, Tarjei, Trond i Brand. Czy powrócą i czy uznają, że było warto oddalać się od rodziny i więzów krwi? Cóż, o tym opowiedzą kolejne tomy, a jest ich przecież niemało.