"Komandos" Roberta O'Neilla nie jest książką łatwą w ocenie. Nie chodzi o sposób w jaki jest napisana (literacko to średnia dla gatunku, ani lepsza ani gorsza) ale o fakt, że powstała.

"Komandos" (swoją drogą to kolejna książka operatora Navy SEAL o tym, polskim, tytule) to typowa opowieść o żołnierzu. Młodość, motywacja wstąpienia do służby, szkolenie, służba, powody odejścia. Jednak sama służba już tak typowa nie była. Bo i SEAL Team 6 ("6" zaczerniona w tekście, ale każdy wie o który zespół chodzi) to nie jest zwykły oddział. Elitarni, łamiący schematy, wysyłani na najtrudniejsze misje. Stąd też O'Neill miał co opowiadać. Ale...

No właśnie. Jest duże "ale". Bo operatorzy Delta Force i innych, elitarnych, działających w cieniu jednostek specjalnych nie piszą takich książek. O'Neill przyznaje się do zabicia bil Ladena. Wychodzi z roli zawodowca i staje się celebrytą. Powstanie książki motywuje szczytnymi ideami, jednak niesposób uniknąć wrażenia, że to jednak poszukiwanie sławy i sposób na zarobek. I zdradzenie pewnych ideałów. Bo choć pisze o tym, że nie był "naj", że sukces misji to zasługa wszystkich z zespołu, to książką stawia się ponad nimi.

Fakt uchylenia drzwi do fascynującego świata jednostek specjalnych jest wielkim plusem tej książki. Jednak sama książka jest sprzeczna z etosem tych jednostek. Mam też wrażenie, że to kolejna cegiełka to robienia z, oficjalnie nieistniejącego, Team 6 jednostki celebryckiej (serial na HBO, filmy o ich akcjach...). To powiedzenie "My jesteśmy super, inni mogą tylko nas podziwiać i nam zazdrościć". Jak to się ma do deklaracji z "Komandosa" o pisaniu go z myślą o żołnierzach walczących za naszą wolność?

Myślę, że wielu ludzi z Delta Force, Sayeret Matkal i podobnych jednostek ma O'Neilla za klauna.