Spektakularnie i porywająco. Właściwie cały tom jest wstępem do kolejnych, w których zostaną wyjaśnione tajemnice zawarte w "Czasie pogardy", a jest co wyjaśniać. Sapkowski zasiał w czytelniku wiele wątpliwości. Rzucił głównych bohaterów daleko od siebie. Minie dużo czasu, kiedy ponownie się odnajdą. Lecz wszyscy będą zmienieni przez ciężkie doświadczenie wojny, intryg i podłości ludzkiej. Właśnie pogardy, jak przypomina nam tytuł i sam autor w kolejnych rozdziałach. Pogarda to, pogarda tamto, ...zostaje tylko pogarda. Dlaczego autor ciągle przypomina nam jak nazywa się dany tom? Z troski o czytelnika, żeby nie pogubił się w licznych, opasłych tomiskach? Czy czasem tytuł nie powinien wynikać z wydarzeń i losów bohaterów? Naprawdę nie trzeba go dodatkowo uzasadniać.
Nasza małą wiedźmińska rodzinka wpadła w sam środek spisku najpotężniejszych tego świata. Krew będzie się lała strumieniami. Tym razem ludzka. Geralt próbując rozwiązać tajemnicę intrygi znajdzie się w samym jej środku. Gdyby nie rywalizacja o władzę nad terytoriami i światem otrzymalibyśmy kolejną powieść o przygodach wiedźmina, romansie z czarownicą i historię żmudnej edukacji Ciri. Pisarz zapewne uznał te wątki za zbyt wyeksploatowane. Uznając, że nowe, niespodziewane wątki rozwijane w kolejnych tomach dadzą czytelnikowi więcej emocji. Nie mylił się, choć nie zawsze są to emocje pozytywne. W świecie ogarniętym przez piekło stworzone przez ludzi zwykłe dobre uczynki urosną do rangi bohaterstwa i będą budzić nieufność. Wypada podążać drogą wspólnie z doświadczonym, bezlitosnym, ale i uczciwym wiedźminem, który już wie, że samo przeznaczenie nie wystarczy, i za małą dziewczynką, która dopiero dozna czym jest okrucieństo. Na ratunek Ciri!