Jej (Joanny Bator) opowieść o Japonii jest całkiem inna niż reportaże z tego kraju, które już czytałam. Nie ma tu polityki, męskich spraw, jest natomiast opis życia i tego, co różni tę kulturę od naszej.

Mamy więc opowieść o: uliczkach i adresach, o domu i kapciach, o łazienkach, gościach, jedzeniu, szkolnictwie, idolkach masowej kultury, zasadach kontaktu z obcymi, poznawania przyszłego męża i żony, kupowania kimon i zasad panujących w pracy. Autorka poszła do łaźni i do dzielnicy uciech, była w sklepie z kimonami i spotykała się z rodowitymi Japończykami. Okazuje się, że ten kraj jest bardzo inny od naszego, a zarazem tak podobny.

Bator pisze bardzo przystępnie. Czytałam tę książkę jak opowieść z podróży i pamiętnik. A zarazem trochę z racji otwartości na inne kultury i studiów gender, autorka wyczuła i opisała sprawy często tabu, niedostępne dla obcokrajowca odwiedzającego Japonię. Teraz panuje moda na kino japońskie. Ja też je pokochałam. Tutaj dowiedziałam się kodu kulturowego tego kraju. Jak bardzo mało o tym wszystkim mówi zewnętrzna warstwa tych filmów i jak bardzo ciekawy to kraj i ludzie.

Na koniec dodam, że bardzo ciekawy był rozdział o ero-mangach i całym tym temacie, o ideałach seksualnych Japończyków, o tym, co tam wolno, a czego nie. My, jak się okazuje, niewiele wiemy o tym gatunku komiksów dla dorosłych, traktując je jako książeczki dla dzieci. Tutaj jest dawka wiedzy na ten temat. Myślę, że jest potrzebna.

W ogóle książka jest bardzo ciekawa. Polecam ten reportaż okiem kobiety.


Recenzja nie podlegała korekcie redaktorów BiblioNETki.