Ta książka jest szalona i ekstrawagancka, i w swoim szaleństwie i ekstrawagancji wspaniała. Pokochałam ją od pierwszego zdania, od pierwszego słowa.

"Życie pisarza w latach 70." - tak brzmi napis na obowolucie książki, jednak moim zdaniem nawet w 1/100 nie wyraża bogactwa merytorycznego tej powieści. Przez nią na nowo nauczyłam się postrzegać. O tym, jak bardzo wpłynęła na moje zachowanie, może świadczyć mała anegdotka. Zadzwoniła koleżanka. Po kilku minutach rozmowy stwierdziła: "Wiesz, jesteś jakaś dziwna. Coś/ktoś na Ciebie wpłynął?" Ja mówię: "Nie, po prostu przeczytałam "Świat według Garpa".

Wiem, wiem, książka nie przedstawia jakiś strasznych, odkrywczych prawd, wykorzystuje te same schematy literackie co zwykle (bo w końcu po to są schematy:)). Na wyróżnienie zasługują jednak kontrowersyjne postaci, z których każda zdaje się być postacią dominującą. Autor porusza takie problemy, jak zmiana płci przez kogoś niezadowolonego z obecnej, lansuje poprzez swoich bohaterów takie śmiałe tezy, jak:
- "Kobieta może być w życiu spełniona bez życia seksualnego".
- "Kobiety są silniejsze od mężczyzn pod względem psychicznym" (a jakżeby inaczej?:)).
Poza tym próbuje uchwycić sens pisania w zdaniu, które zresztą staje się wydźwiękiem, ogólnym morałem tej powieści. Brzmi ono: "Powieściopisarz jest jak lekarz, który widzi tylko przypadki beznadziejne". Irving kończy powieść właśnie do niego nawiązując: nieważne, jak byśmy się starali, w oczach Garpa (pisarza) i tak jesteśmy przypadkami beznadziejnymi.


Jednocześnie to mocna książka o dojrzewaniu i łączących się z nim udrękach młodego człowieka, który nie za bardzo wie, co ma ze sobą począć, i czy w ogóle cokolwiek warto. Okazuje się jednak, że tak.

W każdym razie GORĄCO POLECAM!