Opublikowana w 1846 roku, pierwsza powieść Hermana Melville’a to historia czteromiesięcznego pobytu amerykańskiego żeglarza w dolinie Taipi na polinezyjskiej wyspie Nuka Hiva. Debiut − oparty na doświadczeniach autora, które przemieszał z tym, co wyniósł z lektur, i tym, co niektórzy akademicy zwykli nazywać stekiem kłamstw – spotkał się z dużym zainteresowaniem czytelników po obu stronach oceanu, spragnionych opowieści na temat egzotycznych krain oraz obyczajów ich "barbarzyńskich" mieszkańców. "Człowiek żyjący wśród kanibali" zdobył rozgłos, także przez kontrowersje, jakie wzbudził erotyczny wątek powieści, jak i niepochlebny opis misjonarzy, usiłujących nawracać tubylców na "prawdziwą wiarę".


Herman Melville urodził się w Nowym Jorku 1 sierpnia 1819 roku. Pochodził ze znanej i dobrze sytuowanej bostońskiej rodziny. W wieku dwudziestu dwóch lat zaciągnął się na statek wielorybniczy. Przez półtora roku Melville pracował na brygu "Acushnet", potem uciekł ze służby i przez ponad miesiąc żył w ukrytej dolinie, pośród "kanibali" (jak nazywano Polinezyjczyków). Ta przygoda posłużyła mu później za kanwę jego pierwszej powieści, "Taipi" (1846). Literacki debiut Melville’a spotkał się z dużym zainteresowaniem czytelników. Następne cztery lata to okres niebywałej eksplozji twórczej: napisał wówczas cztery powieści. Pierwsza z nich, "Omoo", to kontynuacja "Taipi". Kolejna powieść - "Mardi" (1849) - była szokiem dla jego czytelników, z początku realistyczna historia szybko przeradza się w fantastyczną opowieść o na wpół baśniowych krainach, rodem ze Swifta. Kolejne jego powieści to "Redburn" i "Biały kubrak". Po ich opublikowaniu, w 1850 roku, rozpoczął pracę nad "Moby Dickiem".

[PIW, 2019]