Przy okazji recenzji książki "W potrzasku wspomnień "napisałam, że rzadko sięgam po romanse i wiele od nich wymagam. Ciężko mnie zadowolić, jeżeli chodzi o ten gatunek. Kiedy skończyłam czytać "Dziewczynę od trawnika" stwierdziłam, że to świetna okazja, żeby porozmawiać o cechach dobrego romansu, jako że książka ta, w mojej ocenie, wszystkie te cechy posiada.


Fabuła
Adam Antoni Kochański kupuje dom na wsi. Nikt z jego otoczenia nie rozumie dlaczego to zrobił. Ma dobrą pracę, a znajomi podkreślają, że miasto to jego żywioł. Przydomowym ogrodem zajmuje się Marysia. Dziewczyna lubi swoją pracę, ciszę i obcowanie z naturą. Kobietę i mężczyznę zaczyna coś do siebie przyciągać. Oboje niosą duży bagaż doświadczeń, a każde z nich skrywa własne traumy. Czy będą umieli pomóc sobie nawzajem?

Swoje rozważania zacznę od tego, czego w romansach nie lubię i czego Pani Dorota Pasek mi oszczędziła:

*Miłość wybuchająca nagle wielkim płomieniem.

Nie wierzę w miłość od pierwszego wejrzenia. Uważam, że dwoje ludzi musi się poznać, żeby móc powiedzieć, że się kochają. Wierzę natomiast w magnetyzm, że coś może przyciągać do drugiej osoby, jednak żeby nazwać to miłością to trochę za mało.

Większość romansów ma to do siebie, że bohaterowie się poznają i zaczynają tak szaleć na swoim punkcie, że bożego świata nie widzą. A gdzie wzajemnie poznawanie się. Czy zainteresowania, obawy, przyszłość i plany potencjalnego partnera nie są ważne? Czy nie to ma realny wpływ na budowanie relacji?

Znajomość Marysi i Adama rozwijała pomału. Autorka dała im czas żeby się poznali i polubili. Zbliżali się do siebie małymi kroczkami, a czytelnik czuł jak miłość z małego kwiatowego pączka przeradza się w dojrzały owoc.

*Patetyczne zwroty i gesty.

Jeżeli strona po stronie czytam, jaki ktoś jest piękny, jak partnerzy drżą na swój widok czy zatapiają się w swoich oczach to po prostu nie daję rady. Takie zwroty wydajają mi się mocno nienaturalne i o ile w małym stopniu są dopuszczalne (a nawet pożądane), to często autorzy przesadzają z ich używaniem przez co historia staje się oderwana od rzeczywistości.

Dorota Pasek zamiast na oklepane frazesy postawiła na inteligentne i dowcipne dialogi, którym nie brak ognia.


Co w takim razie czyni z Dziewczyny od trawnika dobry romans?

*Warstwa obyczajowa.

Zarówno Adam jak i Marysia niosą ogromny tobół doświadczeń. Potrzebują dużo siły, żeby uporać się z przeszłością i zacząć nowe życie. Dorota Pasek porusza w książce kilka tematów m.in. odrzucenie, przemoc domową, uzależnienie czy stratę. Obie historie są bardzo ciekawe i chwytające za serce. Autorce udało się wycisnąć ze mnie łzy, a nie jest to łatwe zadanie.

*Styl pisania.

Dziewczyna od trawnika to bardzo mądra książka o mądrych osobach. Widać, że bohaterowie coś sobą reprezentują. Prowadzą niebanalne rozmowy okraszone humorem i ciętymi ripostami. Siebie nawzajem traktują z szacunkiem i mają duże pokłady tolerancji.

*Erotyka.

Nie jest to warunek konieczny, ale lubię jak autor/ autorka przemyci kilka pikantnych scen, w końcu miłość i seks idą w parze. Dorota Pasek wywiązała się z zadania idealnie. Kiedy już pozwoliła swoim bohaterom oddać się namiętności, przedstawiła to z wielkim smakiem. Jest to prawdziwa mistrzyni słowa.

Podsumowanie
Dorota Pasek stworzyła wyciskacz łez, który czyta się z wielką przyjemnością. Zadbała o dobrze poprowadzony wątek miłosny oraz interesującą warstwę obyczajową. "Dziewczyna od trawnika" to romans, ale mądry i niebanalny. Gwarantuje wam, że przy tej książce będziecie, na zmianę, śmiać się i płakać. Serdecznie polecam.

Dziewczyna od trawnika (Pasek Dorota)