Magia i złoto to zbiór esejów i artykułów wstępnych do wydawnictwa periodycznego, napisany przez jednego z mistrzów fantastyki naukowej, poświęconych nie tylko SF, ale również fantasy, pisaniu opowiadań i powieści, a nawet bardziej ogólnie — literaturze, historii, mitologii, sztuce tłumaczenia. Mnóstwo tematów, wiele powiązań, kilkadziesiąt lat doświadczeń zawarte na nieco ponad czterystu stronach.

Asimov przekazuje swoje doświadczenia z humorem i w sposób bardzo błyskotliwy, często chwaląc się, pokazując, że jest kimś, z kim wypada się liczyć, nie krępując się używania ekspresyjnych wykrzykników, ożywiających wypowiedź, w rodzaju: „Boże, jaka to głupota!”, czy udzielać rad, bo uprawnia go do tego jego wysokie IQ (po prostu dobrze zna swoją wartość). Można by go uznać za chwalipiętę, gdyby nie to, że ta jego inteligencja, wzbogacona świetnym warsztatem płodnego pisarza, przebija z każdego akapitu. Nie sposób się nie uśmiechać, czytając na przykład jedną ze wskazówek, jak zostać pisarzem: „Musicie być cierpliwi. (...) raczej nie powinniście oczekiwać, że sprzedacie swoje pierwsze opowiadanie. (Tak, wiem, że Bobowi Heinleinowi się udało, ale to był Bob Heinlein. Wy zaś to tylko wy.)”. Cudownie rozbrajające, ożywcze pisarstwo.

Książkę czyta się jak zajmujący zbiór opowiadań. Można delektować się nimi czytając po kolei, można również skakać w dowolnym porządku — zawsze czytanie będzie dużą przyjemnością — ucztą intelektualną dla miłośników literatury nie tylko fantastycznej. I chociaż czyta się ją lekko i przyjemnie, nie znaczy to jednak, że można przy lekturze błądzić myślami, gubić wątek — o nie, Asimov domaga się całej naszej uwagi i powinien ją dostać, bo jest tego wart, dając w zamian wiele satysfakcji i uśmiechu. Jeśli jednak jesteś, Czytelniku, człowiekiem małostkowym, i nie w smak Ci czytanie o sukcesach bliźniego, lepiej daj sobie spokój i przeczytaj coś innego — warunkiem koniecznym do zrozumienia i uznania klasy Asimova jest poczucie humoru i brak zawiści wobec tych, którym się udało. Wskazana jest również umiejętność dostrzegania ironii i drugiego dna — może niekoniecznie podczas pierwszego czytania, w ostateczności można ją sobie wyrabiać podczas kolejnych spotkań z Magią i złotem.