Zajadając się kolejnym hamburgerem młodzi i nieco starsi ludzie wychodzą z popularnej "restauracji". Na pewno smakowało, świadczą o tym choćby kolejki przed kasą. Jest wspaniale, pogoda dopisuje, głód zaspokojony, można teraz wybrać się w każdą stronę, w którą ma się tylko ochotę. W lewo, w prawo. Blisko, daleko. W każdej chwili można wsiąść do pociągu, kupić bilet lotniczy last minute i następny dzień wylecieć w każdym kierunku świata. Czy to nie cudowne posiadać taką wolność?

Danuta miała 15 lat. Zamiast wkraczać w poważne, dorosłe życie, zmuszona została do wegetacji w cieniu wojny. Kiedy przyszedł rok 1944, nie miała wątpliwości. Wstąpiła do Szarych Szeregów, bo tak podpowiadało jej sumienie. Jak sama wspomina - "bezczynność skazuje na śmierć". Lata codziennego strachu o życie, zesłań, rozstrzeliwań, łapanek, dawały o sobie znać. Pięć lat życia pod okupacja wystarczyło, by postanowić walczyć o namiastkę wolności dla siebie i o wolność dla przyszłych pokoleń. Dla swoich przyszłych dzieci, wnuków. O ile przeżyje...

Losy "Wiry" - taki pseudonim przybrała nastolatka, układały się podobnie jak innych uczestników powstania. Jedyne co różniło ją od sporej liczby uczestnikami tego zrywu było to, że jej udało się przeżyć. Wiele wspomnień w książce jest opisem zdarzeń z 63 dni walk. Opisano tu walki o Prudenthial, wyzwolenie obozu przy Gęsiej, zbrodniczy atak przy użyciu czołgu pułapki na cywilów czy też przeprawy kanałami w końcowej fazie powstania. Są też szczegóły dramatu widzianej z własnej perspektywy, tragiczne losy najbliższej rodziny, opisy ludzi z którymi autorka wspomnień miała się przyjemność spotkać.

Po upadku Powstania Danuta trafiła do kobiecego obozu jenieckiego w Oberlangen, z którego wyzwalali ją polscy żołnierze. Dalsze losy młodej dziewczyny wiązały ją z poznanym jeszcze w Niemczech Januszem, a także z Londynem, gdzie zamieszkała po wojnie. Do kraju nie miała po co i do kogo wracać. Najlepsze co mogło ją tam spotkać to amnestia.

Pani Szlachetko wspomina: "W 2004 roku, przed obchodami 60 rocznicy powstania warszawskiego, zrozumiałam, że mamy jeszcze dużo pracy. Byłam w mundurze, kiedy mijała mnie jakąś panienka w towarzystwie przyjaciół. Widząc moja biało-czerwoną opaskę AK, zaczęła się śmiać. Chociaż nie poczułam się dotknięta, zrozumiałam, że zarówno ona jak i wielu jej rówieśników, nie ma zielonego pojęcia o własnej historii."

Wira z Powstania: Wspomnienia (Szlachetko George, Szlachetko Danuta (pseud. Wira)) jest więc kolejną podróżą w czasie. Podróżą do czasów tragicznych, ale wyprzeć ich z pamięci nie sposób. Z powodu szacunku dla ludzi, którzy oddali swoje życie w imię dzisiaj zapominanych pojęć takich jak miłość do ojczyzny, braterstwo, walka o wolność, wreszcie walka o życie. Rozumiem, że dzisiaj trudno jest uzmysłowić sobie wartość tej nierównej walki, tych przelanych hektolitrów krwi na nasze dzisiejsze życie. Niektórzy zapewne nie widzą zależności między walką o wolność roku 44 a dzisiejszą niepodległością Polski. Nie jest to oczywiście prosta zależność, ale warto by o niej wspominać za każdym razem gdy nadarza się taka okazja. Pokolenie ludzi, które pogodziło się z własnym tragicznym losem, które szło brawurowo na spotkanie ze śmiercią, myślało o przyszłości. O kolejnych pokoleniach. Mieli nadzieję, że ich krew,pot i łzy nie pójdą na marne.

Nie poszło. Chociaż minęły dziesiątki lat, byśmy mogli żyć tak jak dzisiaj, chociaż większość ze straceńców nie dożyła tych czasów, nie dotarła na ojczystą ziemię, to warto było. Ich trud nie poszedł na darmo, a my możemy tylko się im ukłonić i podziękować. Oni zrobili tak dużo, my możemy tylko ograniczyć się do prostego gestu.

I może kiedyś tamta dziewczyna z wcześniej przedstawionego cytatu weźmie do ręki książkę, przeczyta i natchnie ją na refleksję. Może inna osoba, może więcej osób. Ktoś coś robił dla nas, ocalmy pamięć dla nich...