Największą tajemnicą, którą kryje wszechświat, nie jest życie, lecz Rozmiar. [...] Tato, co jest za tym niebem? I ojciec odpowiada: Mrok przestrzeni. Na to dziecko: A co jest za przestrzenią? Na to ojciec: Galaktyka. A co za galaktyką? Kolejna galaktyka. A za kolejną galaktyką? Tego nie wie nikt. Rozumiesz? Rozmiar skazuje nas na porażkę. [...]

Można też wziąć czubek ołówka i powiększać go do chwili, gdy uświadomimy sobie z oszołomieniem, że czubek ołówka nie jest stały; składa się z atomów, które wirują i obracają się wokół własnych osi niczym trylion demonicznych planet. [...] Sprowadzone do poprawnych rozmiarów odległości między tymi atomami mogą stać się milami, parsekami, eonami. [...] Można też zejść stopień niżej, do cząstek elementarnych. A potem do czego? Do tachionów? Do nicości? Oczywiście, że nie. Wszystko we wszechświecie zaprzecza nicości; nie sposób stwierdzić, że rzeczy gdzieś się kończą.

Czy wypadając poza granicę wszechświata, zobaczysz płot i tablicę z napisem ŚLEPA ULICZKA? Nie. Możesz natknąć się na coś twardego i zaokrąglonego - podobnie musi widzieć kurczak jajo od środka. I jeśli spróbujesz przebić tę skorupę, jakie potężne i gorejące światło wpadnie przez otwór na krańcu przestrzeni? Być może wyjrzysz na zewnątrz i odkryjesz, że cały nasz wszechświat stanowi zaledwie cząstkę atomu źdźbła trawy? Być może będziesz musiał uznać, że paląc to źdźbło, spopielasz cały wszechświat? Że istnienie nie zawiera się w jednej nieskończoności, lecz w ich nieskończonej liczbie?

---
* Stephen King, "Mroczna wieża I: Roland", przeł. Andrzej Szulc, wyd. Albatros A. Kuryłowicz, 2002, s. 236-237.