Prawie same dziewczęta nadesłały swoje pamiętniki, niektóre z nich są zdumiewająco szczere. (...) Traktowałem te wyznania jak poufną rozmowę. Czasami obcemu łatwiej o sobie opowiedzieć niż najbliższym. Matka i ojciec mają tak ustalone wyobrażenia o swoich dzieciach, że prawie nie wypada ich zmącić, a tym bardziej pokazać, że się mylą. To by ich bolało. (...)

Moi drodzy, w tych pamiętnikach przewija się nuta smutku, rozczarowania, czasem są tu opowieści o zabitych nadziejach, o nie zauważonych i odtrąconych uczuciach. Bardzo mało radości, zadowolenia z życia, nie ma przyjaciół na dobre i złe, tych, co nie odstąpią, pomogą, podtrzymają, gdy się zachwiejesz. Aż mnie to zdumiewa. (...)

Te pamiętniki mogą niepokoić swoją jednostronnością, są przede wszystkim opowieścią o nieładzie w sercu, o skakaniu na oślep, brnięciu na pierwsze zawołanie coraz głębiej. Może i Wam pomogą jak ostrzeżenie. Zdecydowaliśmy się je wydać w kształcie nie zmienionym, oczywiście po uzyskaniu zgody autorek, anonimowo. Są dokumentem czasu, zmian obyczaju, łapczywości doznań, pogoni za przyjemnością, ale i świadczą o głodzie wielkiego uczucia, przyjaźni, o braku zrozumienia w najbliższym otoczeniu, o smutnych praktykach, gdzie zabawa nie zastąpi kochania.*

---
* Wojciech Żukrowski, "Wstęp", w: "Niełatwo być dziewczyną", wyd. Nasza Księgarnia, 1977, s. 7-9.