To właśnie aplikacje uczą nas, jak się zdrowo odżywiać, monitorują stan naszego zdrowia w czasie rzeczywistym, rejestrują, ile czasu spędziliśmy przyklejeni do monitora, i podpowiadają, kiedy i na jak długo się od niego odkleić. Wszystko to służy utwierdzaniu nas w obawie, że żyjemy w całkowitej nieświadomości wobec kluczowych danych dotyczących naszej egzystencji, a jednocześnie uzależnia nas od kolejnych przyrządów, które zbierają te dane zawsze i wszędzie.

Każdy sposób jest dobry, żeby oswoić powszechne uzależnienie od nadzoru i kontroli.

To samo dotyczy internetowych gigantów odpowiedzialnych za kształt naszego wirtualnego istnienia, od Google'a po Facebooka. [...]

Wygodnie jest właścicielom kodów tych aplikacji i platform internetowych - wiedzą o nas wszystko i dzięki temu mogą zarzucić nas swoimi obietnicami zbawienia, istnienia w społeczności, samorealizacji osobistej i zawodowej. A w międzyczasie zarobić na tym bajońskie sumy.

Wygodnie jest rządom, które w ten sposób mają do dyspozycji uaktualnianą w czasie rzeczywistym przekrojową wiedzę o świecie i obywatelach. [...]

Wygodnie jest wreszcie i samym obywatelom, zredukowanym do statusu użytkowników i pozbawionym często podstawowych praw, niezbywalnych w realnym świecie. Mimo to wydają się zadowoleni. Koniec końców, usługi, których są beneficjentami, są dzięki temu darmowe lub dostępne w niewygórowanych cenach. Usługi zdolne omamić do tego stopnia, że z własnej woli postanowimy częściowo lub całkowicie się dla nich odsłonić, byle tylko osiągnąć obiecany przez nie cel. [...]

I właśnie dlatego symbolem naszej epoki nie jest proza Georga Orwella, a "Nowy wspaniały świat" Aldousa Huxleya. By rządzić tłumem, wystarczy mieć w zanadrzu dla każdego specjalną spersonalizowaną marchewkę, wystarczy nie tłuc wszystkich tym samym kijem.*

---
* Fabio Chiusi, "Black Mirror: Czy to już się dzieje?", przeł. Agata Pryciak, Wydawnictwo Dolnośląskie, 2019, s. 183-185.