"»Oralność i mnemonika. Późny barok w kulturze polskiej« to »komunikacyjna« opowieść o funkcjonowaniu styku oralności i kultury piśmiennej w czasach saskich. Zastosowanie aparatury teoretycznej, jakiej dostarczają prace Waltera J. Onga, Erica A. Havelocka, Frances A. Yates, Edwarda T. Halla i in. pozwoliło w zjawisku »cofnięcia się« druku na korzyść obiegu rękopiśmiennego dostrzec element szerszego procesu - kontrnatarcia świata sztuki pamięci i sprzęgniętej z nią oralności, będącego odpowiedzią na sukcesy rozprzestrzeniającego się analitycznego świata pisma. Omówiony został zarówno pewien model całościowy - który zwykliśmy określać mianem »wieku rękopisów« - jak i strategie artystycznego komunikowania, na przykład późnobarokowe »gadające« obrazy, proksemiczny wymiar staropolskiej pompae funebris, dominacja fabuły epizodycznej w ówczesnym dramacie, zwyczaj przekazywania sobie gotowych treściowo-wersyfikacyjnych »prefabrykatów« przez kolejne pokolenia ówczesnych poetów czy też posługiwania się przez nich ikonograficznymi wzorcami pamięci. Późny barok ujrzany z perspektywy teorii komunikacji jawi się tu nie jako czas schyłku czy kulturowy dziwoląg, a jedynie jako całkowicie zrozumiałe zjawisko reakcji wciąż żywej sztuki pamięci na sukcesy rozprzestrzeniającego się analitycznego »świata pisma«. To całkowicie nowa, całościowa i ważna konstatacja porządkująca obraz naszej kultury".

Z recenzji Adama Karpińskiego


"Regres kultury »książkowej«, a raczej kultury druku jest w tamtej epoce wyraźny, ale nie oznacza on bynajmniej tego, że kultura milknie - przeciwnie, znajduje sobie inne źródła i ujścia - w bogactwie form oralno-piśmiennych i splecionych z nimi plastycznych".

Z recenzji Andrzeja Mencwela


[Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2009]