W 2019 roku polska policja wszczęła około dwa i pół tysiąca postępowań w sprawie zgwałcenia. Tylko w trochę więcej niż połowie z nich stwierdzono przestępstwo, a wykryto ponad tysiąc stu sprawców. Ofiarami są w przeważającej części kobiety. Ile z nich nie zgłasza jednak gwałtu? Ile z nich nigdy nie miało przestrzeni i możliwości, by opowiedzieć o tym, co się stało?

Agnieszkę, gdy miała 10 lat, po raz pierwszy zgwałcił kuzyn. Robił to przez kolejne osiem lat. W czasie rozprawy sąd odrzucił jej wniosek, by nie zeznawała w obecności kuzyna. Marcelinę skrzywdził na domówce znajomy. Najprawdopodobniej podał jej środki odurzające, ale nie da się tego potwierdzić, gdyż w szpitalu za późno pobrano jej krew do badań. W międzyczasie musiała krążyć między policją, innym szpitalem i adwokatem. Z Anną mąż robił, co chciał. Przez długi czas po pierwszym gwałcie żyli normalnie. W końcu się wyprowadziła, jednak z powodu braku środków do życia, niedawno musiała wrócić z trójką dzieci do wspólnego mieszkania. Mąż na szczęście znalazł już sobie kochankę. Trwa sądowa o rozwód, a sądowa kuratorka twierdzi, że tworzą teraz prawdziwą rodzinę.

Maja Staśko i Patrycja Wieczorkiewicz oddają głos osobom zgwałconym. Historie Marty, Renaty, Julii, Magdy, Adama czy Heart to tak naprawdę historie, w kórych zawiera się setka innych, podobnych opowieści i doświadczeń. To opowieści mieszkanek wsi i mniejszych miejscowości, pracownic fizycznych, bezrobotnych i zajmujących się dziećmi, osób niepełnoletnich, studentek, ale i kobiet niedługo przed emeryturą. I choć każda z historii poparta jest analizą materiałów sądowych czy rozmowami z rodziną i przyjaciółmi, to najważniejsze w nich są narracje skrzywdzonych osób. W historiach tych, choć czasem rożnych, autorki rozpoznają mechanizmy i schematy, które rządzą myśleniem ofiar, policji, sądów, mediów i społeczeństwa.

[Wydawnictwo Krytyki Politycznej, 2020]