To co mnie przede wszystkim urzekło to pięknie naszkicowana i wiarygodna psychologicznie społeczność Wilżyńskiej Doliny. Dostałam wreszcie coś, za co pokochałam Sapkowskiego: prawdziwe konsekwentnie prowadzone postacie, a każda z nich z całym bogactwem właściwych tylko jej cech i zachowań. Poza tym szalenie podobał mi się ten stylizowany język, a łapałam się na tym, że sama zaczynałam myśleć lub mówić podobnie. ;) Nie bez znaczenia jest też humor, inteligentny i oszczędnie dawkowany.

Przyznaję, że skończywszy zabawne i lekkie "A kochał ją, że strach" i zacząwszy zupełnie odmienne w klimacie i treści "Córki grabarza" poczułam się jakby mnie ktoś zabrał z gorącej plaży i zanurzył w lodowatej wodzie. Ale w miarę czytania przywykłam do tego, że autorka wciąż mnie zaskakuje i żongluje nastrojem. Właściwie nie ma w książce opowiadania, które by mi się nie podobało, a "Kot Wiedźmy" jest genialne i autentycznie mnie wzruszyło (postać Kaniuka wspaniale nakreślona).

Są też i zgrzyty (zgrzyty według mnie oczywiście). Znów pojawiają się realnie istniejący bogowie (zdążyłam się zresztą zorientować, że rzecz dzieje się w tym samym świecie, co opisany w "Zbójeckim gościńcu"). Poza tym kwestia przeszłości Babuni Jagódki, która w kolejnych opowiadaniach zaczyna się powoli klarować. Nie jestem przekonana do tego pomysłu. Myślę, że Babuni wyszłoby na dobre, gdyby jej przeszłość pozostała owiana mgłą tajemnicy.

Jest też kilka fragmentów poszczególnych opowiadań, których ton zupełnie nie pasuje mi do całości danej historii, np. rozmowa Babuni z minstrelem ("Ballada"), która wydała mi się zbyt pretensjonalna i pompatyczna, co zresztą tyczy się właściwie całego rozwinięcia wątku Jarosławny, księcia i barda, tak genialnie i lekko rozpoczętego w "Zaklętej księżniczce". No ale pomimo tych narzekań uważam, że książka jest wspaniała i fanom gatunku (a także tym, którzy po prostu lubią dobrą literaturę) gorąco polecam.