Szmuel Josef Agnon (właść. Sz. J. Czaczkes, 1888-1970) urodził się w Buczaczu, powiatowym mieście we wschodniej Galicji. Wychowywał się w rodzinie mocno przywiązanej do tradycji żydowskiej. W młodości odebrał staranne wykształcenie w naukach judaistycznych. Był zwolennikiem żydowskiego ruchu oświecenia zwanego Haskalą. Od najmłodszych lat przejawiał talent literacki. Pierwsze jego utwory to pisane w języku jidysz opowiadania z życia religijnych Żydów. W 1907 r. wyjechał do Palestyny i tam, w Jaffie, zaczął tworzyć w języku hebrajskim. W latach 1913-1924 mieszkał w Niemczech. W 1924 r. powrócił do Palestyny i osiadł na stałe w Jerozolimie. Tu powstała większość jego hebrajskich utworów, w których przeplatają się motywy z życia Żydów polskich z motywami Palestyny i później Izraela. W 1930 r. odwiedził Polskę.

W 1966 r. otrzymał literacką Nagrodę Nobla. Ale lata 1967 i 1968 nie sprzyjały publikowaniu jego utworów w Polsce i dotąd nie ukazała się u nas żadna jego książka.


[Wydawnictwo Dolnośląskie, 1995]