Nie masz się czym martwić, jeśli chodzi o wygląd - zapewnił ją Connell.
Hmm.
Nie tylko twoja inteligencja mi się w tobie podoba.
Roześmiała się zawstydzona.
Potarł nosem o jej ucho i dodał:
Tęskniłbym, gdybyś nie chciała się więcej ze mną widywać.
Tęskniłbyś, bo nie sypialibyśmy ze sobą? - spytała.
Położył dłoń na jej biodrze i zaczął nią kołysać tuż przy swoim ciele.
Tak, bardzo - odpowiedział.
Możemy już jechać do ciebie?
Kiwnął głową. Przez kilka sekund stali tam po prostu w bezruchu, on z zaplecionymi wokół niej ramionami, ona z jego oddechem w swoim uchu. Wielu ludzi przechodzi przez życie, pomyślała Marianne, nie doświadczając z nikim takiej bliskości.*

---
* Sally Rooney, "Normalni ludzie", przeł. Jerzy Kozłowski, wyd. W.A.B., s. 46-47.