Księgarnia spełnionych marzeń (Bivald Katarina) ocena: 2,5

Powieść o książkoholiczce skierowana do takich jak ona pasjonatów słowa pisanego. Czy można przejść obok niej obojętnie? Oczywiście, że nie. Wcześniej czy później musiałam ją przeczytać. Wrażenia? Totalne fiasko.

Zarzutów mam wiele, ale chyba największym jest to, że powieść ma się nijak do rzeczywistości. Pani Bivald mieszka sobie w Szwecji; stanu Iowa, ani innych w USA, na oczy nie widziała, ale postanowiła uszczęśliwić nas bajką o małym, amerykańskim miasteczku i zahukanej Szwedce, która tu właśnie znalazła swój cel życia i sposób na ożywienie jego letargicznych mieszkańców. Jej ideą fixe było zachęcić ich do czytania. Cel piękny, tylko wykonanie kuleje, a ilość nieprawdopodobnych bzdur przyprawia czytelnika o ból głowy.

Pierwszą z nich jest otwarcie księgarni w miasteczku, w którym nikt nie czyta, przez Szwedkę będącą tu na wizycie. Wiza turystyczna chyba w każdym kraju, a w Stanach na pewno, zabrania pracy zarobkowej. Żeby to obejść, księgarnia (składająca się głównie ze zbiorów książkowych zmarłej Amy, która to Sarę zaprosiła na wizytę) jest otwarta nielegalnie, nigdzie niezarejestrowana, jej dochody/rozchody nienotowane, podatki nie płacone. Sara oczywiście nie bierze żadnego wynagrodzenia, ale sprzedaje i kupuje nowe książki. Na jakich zasadach to funkcjonuje? Tego nie wie nikt, nawet sama autorka.

To było pierwsze zderzenie fikcji ze światem rzeczywistym. A im dalej, tym więcej znajdziemy takich kwiatków. Ktoś powie, że się czepiam? Być może. Ale ja strasznie nie lubię, gdy mi się wciska ciemnotę. Żeby to jeszcze była komedia romantyczna. Ale gdzie tam. Wszystko tu dzieje się bardzo na serio.

Prawdopodobnie wybaczyłabym autorce ignorancję i lekceważenie realiów życia, gdyby powieść napisana była z polotem. Niestety, autorka nie spisała się i na tej płaszczyźnie. Byle jaki, prosty styl, stereotypowe postacie, które tylko jej mogły wydawać się charakterystyczne dla amerykańskiego miasteczka, romans, który jest antytezą romansu i główna bohaterka, która czyta gdzie się da i kiedy się da. Ale myli się ten, kto pomyśli, że znajdziemy tu ciekawe dyskusje o książkach, pisarzach, literaturze. Nic z tych rzeczy. Kilka tytułów rzuconych tu i tam, a jeśli już autorka wysili się na dłuższą (2-3 zdania) wypowiedź, od razu dostajemy spojler, który odbiera chęć czytania wspomnianego utworu.

„Księgarnia spełnionych marzeń” niewiele ma wspólnego z literaturą o książkach i czytaniu. Czysty chwyt reklamowy, na który łatwo złapać wielbicieli tego gatunku. Dokładnie tak, jak to się stało i w moim przypadku. To już druga książka z księgarnią w tytule, która z książkami niewiele miała wspólnego, na którą dałam się złapać. Czy będę ostrożniejsza w przyszłości? Prawdopodobnie nie. Bo księgarnia to słowo-magnes, któremu trudno się oprzeć.