- Billy, opowiedz mi jakąś historię.
- Drezno zostało zniszczone w nocy trzynastego lutego 1945 roku - zaczął Billy Pilgrim. - Wyszliśmy z naszego schronu następnego dnia w południe. (...)
Opowiedział jej o rzeźni, skąd znikły dachy, okna i budki strażników; opowiedział o czymś, co wyglądało jak zwęglone kloce, a co było ciałami ludzi, których ognisty deszcz przyłapał na dworze. Zdarza się.
Opowiedział jej również, co stało się z domami wokół rzeźni. Zawaliły się. Części drewniane pożarł ogień, zaś cegły rozsypały się, tworząc niskie, łagodne pagórki.
- Wyglądało to jak powierzchnia Księżyca - powiedział Billy Pilgrim. (...)
Zrozumieli wówczas, że nie znajdą tu wody ani pożywienia i że jeśli ci, którzy przeżyli kataklizm, chcą pozostać przy życiu, to muszą podjąć wyprawę przez te księżycowe pagórki.
Co też zrobili. (...)

- Wyprawa księżycowa odbywała się w milczeniu. Trudno było powiedzieć coś mądrego w tej sytuacji. Jedno było jasne: absolutnie wszyscy mieszkańcy miasta mieli zostać zabici, niezależnie od tego, kim byli, i wszystko, co się tu jeszcze ruszało, psuło ustalony plan. Na Księżycu nie powinno być ludzi.

Z chmury dymu wyłoniły się amerykańskie myśliwce, które przyleciały sprawdzić, czy nic się nie rusza. Zobaczyli tam w dole Billy'ego i pozostałych jeńców i ostrzelały ich z karabinów maszynowych. (...)
Robiono to, aby przyspieszyć koniec wojny.*

---
* Kurt Vonnegut Jr., "Rzeźnia numer pięć", przeł. Lech Jęczmyk, wyd. Państwowy Instytut Wydawniczy, 1990, s. 150-151.