- Nie! - rzekł nieoczekiwanie Paszczak. - Nie, nie, nie! Nie chcę! Chcę natomiast iść na emeryturę. I robić to, na co mam ochotę. I być absolutnie sam, gdzieś, gdzie jest cicho.
- Ależ, mój kochany - powiedział ze zdziwieniem jego bratanek. - Czy mówisz poważnie?
- Tak - odrzekł Paszczak. - Każdziutkie słowo.
- Dlaczego więc nie powiedziałeś nam tego wcześniej? - zapytali jego krewni zdumieni. - Sądziliśmy, że jest ci wesoło.
- Nie miałem odwagi - wyznał Paszczak.
Wtedy śmieli się znowu, uważając, że to okropnie komiczne, że Paszczak przez całe życie robił to, na co nie miał ochoty, tylko dlatego, że nie potrafił odmówić.
- No, więc na cóż masz ochotę? - spytała jego ciotka tonem zachęty w głosie.
(...)
Marzenie (...) znikło - Paszczaki przepędziły je swoim śmiechem. Właściwie nie było w tym ich winy. Zmartwiłyby się najpewniej, gdyby powiedziano im o tym. Tak. Opowiadać przedwcześnie o swoich najskrytszych tajemnicach jest rzeczą bardzo niebezpieczną.*

---
* Tove Jansson, "Opowiadania z Doliny Muminków", przeł. Irena Szuch-Wyszomirska, wyd. Nasza Księgarnia, 1975, s. 112-114.