Wiele razy zastanawiałem się nad najgłębszą przyczyną mojej potrzeby wędrówek, wiele podawałem możliwych wyjaśnień, ale tak naprawdę nie wiem, co ciągnie mnie na szlak. Droga jako symbol drogi życiowej, jej przemierzanie jako wyraz potrzeby zmian, dziania się, dążenia do celu? Może moje włóczenie się zaspakaja jakąś cząstkę potrzeby wolności, nieskrępowanej swobody? Wiem, że kocham drogę i że wobec jej uroku jestem bezbronny. Droga ma dla mnie cechy kobiece, co doskonale tłumaczy moją bezradność, jakże męską, także moje jej kochanie, zapatrzenie w nią i nienasycenie.
O drodze myślę jak Anglik o łodzi. She. Ona.*

---
* Krzysztof Gdula, "Góry Kaczawskie słowem malowane", Wydawnictwo PrimoLibro, 2019, s. 87.